Door: Liesbeth
Ik was al een eindje in de dertig toen speciale camouflagecrème beschikbaar werd voor mij en ik mijn eerste laserbehandeling kreeg. Dat heeft m’n leven toen enorm verbeterd. Ik kon kiezen uit betere kleuren die bij mijn huidskleur pasten en ik hoefde er niet zoveel meer van te gebruiken als van gewone make-up.
Na jaren van veel gedoe met make-up en crèmes is de last daarvan een stuk minder geworden door de laser. De roodheid werd lichter en de bobbelige huid egaler. Een mooie bijkomstigheid van het laseren was dat ik, in de twee weken die ik nodig had voor herstel na een behandeling, ook even uit dat keurslijf kon ontsnappen. Vooral in het begin, toen ik vaker gelaserd werd, was dat natuurlijk niet fijn voor mijn werkgever en mijn collega’s die mijn werk op moesten vangen tijdens mijn ziekteverzuim. Voelde me daardoor wel weer bezwaard en zat daardoor met een dilemma. Waar moest/mocht ik voor kiezen: voor mijn werk of voor mijzelf?
Impact
Ik had het geluk dat ik niet ver hoefde te reizen naar het ziekenhuis waar ik mijn afspraken had. En, het belangrijkste, dat het effect van de laser gunstig was. De eerste laser was de argonlaser; ik ben geëindigd met de pulse‑dye laser. De behandelingen werden uitgevoerd door een speciaal hiervoor opgeleide verpleegkundige. Omdat de behandelingen toch veel impact hadden op zowel mijn werk als ook privé, ben ik die gaan minderen en er op een gegeven moment mee gestopt, met de bedoeling het later weer eens op te pakken.
Waarom niet?
Als 70+er ben ik vorig jaar (2021) weer begonnen met de lasertherapie. Als iemand mij vraagt ‘’waarom doe je dat nog op die leeftijd?’’ vind ik dat een rare vraag. Mijn tegenvraag is dan ‘’waarom niet?, ik LEEF toch nog steeds!’’. Ik wil er nog steeds zo normaal mogelijk uitzien. Een belangrijk voordeel nu is dat ik geen betaalde baan meer heb, waardoor ik niet meer te maken heb met ziekteverzuim waarbij anderen mij moeten vervangen. Ook ben ik geen mantelzorger meer waarbij ik onmisbaar ben in de zorg voor mijn naasten. Ik kan me nu een paar dagen terugtrekken zonder verantwoording af te leggen.
Het is door toeval dat ik voor een ander ziekenhuis heb gekozen. Ook weer een geluk dat ik niet ver hoef te reizen. Ik word nu door een arts (dermatoloog) behandeld, in een ziekenhuis met een uniek apparaat in Nederland, een combinatie van KTP en Nd:YAG, waarmee meer instellingen mogelijk zijn. (Sinds kort is er een tweede ziekenhuis met zo’n zelfde apparaat.) Er zijn nu wel meer afspraken nodig, omdat er gedoseerd te werk wordt gegaan, maar de nasleep is kort. Ik heb het geluk dat de behandelingen goed aanslaan. Ik hoef steeds minder crème te gebruiken om te camoufleren. De niet aangedane bleke huid is in de loop der jaren wat donkerder geworden en mijn huid is niet meer zo vet als vroeger. Nu ik ouder ben, en ik stilletjes aan ook wat ongemakken krijg, ben ik blij dat de last van het maskeren minder geworden is en dat ik er niet meer zo opgemaakt uitzie.
Sociale leven
Mijn sociale leven is intussen erg veranderd. Ik heb in de loop der jaren met veel mensen te maken gehad. Als mensen mij nu aankijken, weet ik niet altijd waarom. Dan denk ik dat ze mij ergens van kennen en groet ik ze. Ik weet niet hoe oud ik word en hoe mijn leven verder gaat. Ik hoop altijd zelfstandig te blijven. Maar stel dat dat niet zo is, en ik in een of ander tehuis beland, hoop ik niet meer -zoals vroeger- ‘dat meisje/die vrouw met die vlek in het gezicht’ te zijn.
December 2022
